سوره کافرون-کتاب تطهير-ارزش و مراحل عبوديت

2- ارزش‏عبوديت‏

آنچه از خداست، (نعمت هايي که به ما داده است.)

1. 
   

   معيار افتخار ما نيست

   
   


2. 
   

   و ارزش آفرين نيست،

   
   


3. 
   

   كه داده‏هاى خدا هر چقدر بيشتر باشند، بازدهى بيشترى مى‏خواهند.

   
   


4. 
   

   و اين داده‏ها به شهادت سوره‏ى فجر، نه‏ اكرام‏ است و نه‏ اهانت‏، كه فقط ابتلاء است.

   
   

 آنچه ما بر روى اين نعمت‏ها انجام مى‏دهيم و آن سعى و عمل و عبادتى كه مى‏آوريم

1. 
   

   با نيتمان

   
   


2. 
   

   وبا حدود و سنت خدا  

   
   


3. 
   

   وبا اهميت‏ها محاسبه مى‏شود

   
   

معيار ارزش چيزى جز عبوديت نيست. نه نعمت‏هاى خدا و نه عمل و عبادت‏ما، بل عبوديت ما ارزش آفرين است.

 هنگامه مشخص شدن عبوديت، شرک و خلوص ما:

• 
  

  بلا

  
  


• 
  

  و امتحان

  
  


• 
  

  فتنه ها

  
  


• 
  

  و کوره ها

  
  

چون عبوديت ارزش بالايي دارد:

• 
  

  در شهادت به رسالت محمد (ص) عبوديت پيش از رسالت مطرح مى‏شود؛

  
  


• 
  

   انبياء، با معيار عبوديشان از يكديگر سبقت مى‏گيرند و به رفعت بيشتر مى‏رسند و از قرب خداوند بهره مى‏برند.

  
  


• 
  

  همين حقيقت است كه هدف خلقت مى‏شود، نه عبادت. «ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْانْسَ الَّا لِيَعْبُدُونَ»،^[1]

  
  


• 
  

  همين عبوديت را مطرح مى‏كند كه صراط مستقيم و نزديك‏ترين راه تا قرب خداست.

  
  

مسير طي شده تا عبوديت:

• 
  

  خدا انسان آزاد را آفريد تا با سختى‏ها از عبوديت ديگران جدا شود

  
  


• 
  

  و انسان

  
  
  
  
  • 
    

    با معرفت

    
    
  
  
  • 
    

    و محبت خدا، به عبوديت و اطاعت او برسد و از معبودهاى ديگر ببرد،

    
    
  
  
  
  

 در اين حركت انتخاب شده‏ى آزاد، اين ارزش نهفته است؛ چون در خداوند نامحدود نمى‏توان هدف و غرض را مطرح كرد. او با خلقت اينها به چيزى نمى‏رسد.

هدف و غرض از خلقت:

• 
  

  به خدا باز نمى‏گردد كه او احاطه دارد و نامحدود است،

  
  


• 
  

  بل به خلق باز مى‏گردد كه اينها از عبوديت حق

  
  
  
  
  • 
    

    بهره‏مند مى‏شوند

    
    
  
  
  • 
    

    و پر مى‏شوند

    
    
  
  
  • 
    

    و از دست نمى‏روند،

    
    
  
  
  • 
    

    در ارتباط باديگرانى كه محتاج و محدود هستند و مثل او هستند خالى مى‏شوند و كم مى‏آورند.

    
    
  
  
  
  

هنگامى كه فهميديم:

1. 
   

   رجحان خلقت و آفرينش را

   
   


2. 
   

   اينکه اين  خلقت راجح، محتاج هدفى است‏

   
   


3. 
   

   هدف با  تركيب و خلقت او بايد

   
   
   
   
   1. 
      

      هماهنگ باشد

      
      
   
   
   2. 
      

      و او را سرشار كند.

      
      
   
   

اين هدف عبوديت خدامي شود كه عبد در مراحل عبوديت به شئون الهى مى‏رسد و از آنچه كه خدا دارد بهره‏مند مى‏گردد.